Plek:   Een boulderhal in Leiden

Plek:    Westerpark, Amsterdam-WestTijd:     Dinsdagavond 20:00Date:   Puck, 23 jaarOp Bumble vertelde Puck over haar stage bij een tbs-kliniek. Lieve mannen volgens haar, met wie ze een goede band had opgebouwd. Een geruststellend idee vond ik dat. Klaarblijkelijk bestaan ze: vrouwen die ons begrijpen. Wij, alleenstaande volwassen mannen, geraken maar al te snel op het pad van ontsporing en zulke vrouwen, zij zien dat en nemen ons dan bij de hand. Iedere man verdient daarom een Puck; daar ben ik heilig van overtuigd.  Voordat de date begon, was ik compleet afgepeigerd. Had gefietst naar m’n werk en vond het daarna nodig nog een duurloop te doen. Nadat ik lethargisch op de bank had gelegen, daar een diepvriespizza naar binnen had geschrokt en ik - trouw aan mijn rol als ontspoorde, alleenstaande man - in m’n dagelijkse behoefte aan Beau Miles-video’s had voorzien, leek het me verstandig mezelf een beetje op te peppen. Na een goede plens koud water en een extra hot gembershotje, was ik klaar voor de buitenwereld; ik kon weer een beetje leuk doen. Tegelijk kwamen we aan bij Westerpark. Ik was niet te laat (!) en zag hoe zij haar fiets aan het fietsenrek vastzette. Zij zag mij nog niet. Nu al groeten? Of mezelf het ongemak besparen dat we elkaar net hebben begroet en ik nog m’n fiets moest wegzetten. Nee, geen zichtbaar gekut met kettingsloten en nooit meer fietsknuffels: ik deed nog even alsof ik haar niet zag en zette m’n fiets op slot. Daarna de ontmoeting. Die liet zich het best omschrijven als iets wat het midden hield tussen de hand schudden en een knuffel. Een vluchtige omhelzing waarbij we beurteling onze namen zeiden: een knuffelshake, om er een kutwoord voor te verzinnen. We liepen het Westerpark in en zij vertelde over haar dag. Ze had de hele dag binnen gezeten en vond het echt even fijn een stukje te lopen. Dat elk bankje reikhalzend naar me gebaarde en dat ze echt serieus moest uitkijken voor instortingsgevaar, zo vlak naast me, hield ik dus voor me. Terwijl ze sprak, keek ik haar aan. Haar haar had ze losjes opgestoken, ze droeg een ruim zittende bruinleren jas en had een leuke, spontane lach. Een relaxte indruk maakte ze en elke keer als ze op het punt stond een grap te maken, sprak ze eerst wat zachter, kwam ze dichterbij en keek ze me met grote ogen aan. Alsof ze iets ernstigs wilde beramen: een samenzwering, waar de rest van het parkvolk geen weet van mocht hebben. Als partners in crime baanden we ons een weg door het park.Het Westerpark leent zich trouwens goed voor een eerste date. Wat iemand daar wil doen, vertelt je meteen een hoop. De Amsterdammer die teert op het idee gezien te worden – dit geldt voor de meesten dus - zal uiteindelijk neerstrijken op het grote veld, waar het blikveld van een groot aantal wandelaars en fietsers naartoe wordt gezogen. Anderen lopen linea recta naar de Westergasfabriek, om hun kelen van smeerolie te voorzien. Blijft immers eng, zo’n eerste date. Tot slot heb je het type dat zich liever een beetje terugtrekt en in de schemering het grindpad tussen het spoor en de volkstuintjes beloopt. Puck behoorde tot de laatste groep, en ik eigenlijk ook. Bijna aangekomen bij het beloofde pad, zagen we een picknicktafel. Ik stelde voor even te gaan zitten. Dat opa even bij moest komen, plaagde ze. Een stukje verderop was er een sportveldje, waar een groepje mannen zich shirtless zat uit te sloven. Het contrast had niet groter kunnen zijn; ik stak futloos bij hen af. Dat moment had ik ervoor kunnen kiezen te vertellen dat ik daar ook wel eens halfnaakt met gewichten heb staan kreunen, maar ik gooide het over een andere boeg: ‘Wat een ongelofelijke uitslovers, vind je niet?’ Bevlogen vertelde ze over haar stage. Verschillende heren passeerden de revue. Velen waren binkies voor de buitenwereld, maar als je wat dichterbij hen kwam, zei ze, hadden ze stuk voor stuk een heel klein hart. Ze vertelde over collega’s die vaak minder empathisch waren door de vele heftige dingen die ze hebben ervaren, en dat dit uiteindelijk hun werk belemmerde. Zodoende kwam ik tot een inzicht dat ik zeer waarschijnlijk met mijn lotgenoten deel: Puck was de liefste, haar moet je hebben! Dus probeerde ik indruk te maken met mijn ervaringen in de bejaardenbusiness. Het oude recept dus, waar ook m’n leerlingen van smullen. Verhalen die ik jarenlang heb gefinetuned. Allemaal voor dit moment. Op de terugweg - ja, het beloofde pad bleef onbewandeld - vertelde ze over haar vrijwilligerswerk: ze werkte voor de fucking luisterlijn. De hotline voor ontspoorde, eenzame mannen dus. Slechts een paar keer draaien en je had beet. En je kon je kosteloos laven aan haar tedere stem, een warm bad van empathie betreden en het etterende eelt van je ziel weken. Heren, vertel het voort!Dat het vooral eenzame ouderen waren die belden, hoorde ik maar half. In mijn verbeelding was ik mijn levenskwellen al gedetailleerd uiteen aan het zetten, en hoorde ik haar, aan de andere kant van de lijn, begripvol reageren.   Dat ze niet meer mijn volledige aandacht had, moest ze hebben gemerkt. Haar keuze voor een nieuw onderwerp was, op z’n zachtst gezegd, interessant. Wat haar deed denken dat ik het boeiend vond om over Italian brainrot te praten, blijft nog steeds een raadsel voor me. Wellicht was het een manier om wat afstand te creëren. Was het een bewuste poging haar eigen ruiten in te gooien. Nadat ze opa een paar voorbeeldfilmpjes heeft laten zien – weet ik veel wat Italian brainrot is – wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk naar huis. Puck, waarom? Je was zo leuk. Dat we sms’en heeft een reden, Puck. Begrijp dat dan, verdomme.Toen ik thuiskwam en ik de lege pizzadoos van de bank naar mijn bureau had verplaatst – moet het toch een beetje netjes houden – kon ik weer liggen. Zonder er echt bewust bij na te denken, toverden mijn vingers het kanaal van Beau Miles tevoorschijn. Nog even dacht ik aan dat Italian brainrot. Man, waar gaat het heen met onze generatie? Maar al vrij snel smoorde de content van mijn Australische vriend elke gedachte...Wist je dat hij z’n lichaamsgewicht aan bonen heeft gegeten?

Plek:    Leidseplein, Amsterdam centrumTijd:     donderdagavond 19:30Date:   Anne, 27 jaar

Plek:    Café40, Amsterdam centrumTijd:     dinsdagavond 18:30 Date:   Paula, 26 jaar

Plek:    Cafe ’t Sluisje, Amsterdam-NoordTijd:     zaterdagavond 19:30 Date:   Pien, 28 jaar