Paula

Plek:    Café40, Amsterdam centrum
Tijd:     dinsdagavond 18:30
Date:   Paula, 26 jaar

Op Bumble heb ik geen serieus woord met Paula gewisseld. Haar opening move nodigde daar ook niet echt tot uit; de vraag - als je eten was, wat zou je dan zijn? – zet niet bepaald aan tot ernstige, diepgravende gesprekken. Voor haar was ik een voorgerecht, een iets te klein hapje dat haar alleen maar met meer honger achterliet; zij voor mij een bonbon met een onverwachte drankexplosie. Toen ik op de fiets stapte, wist ik dus echt niks van haar.

Nadat ik routineus en plichtsmatig een aantal op de weg lopende Britten een bijna doodervaring had bezorgd, ging ik op zoek naar een plek om mijn fiets te stallen. Waarom ze hartje centrum wilde afspreken is voor mij nog steeds een raadsel. Ik kwam aan en was klaarblijkelijk te laat, een half uur. Kut. Maar de afspraak via Bumble was vaag: eerst zouden we om 18:00 meeten; later zei ze me een berichtje te sturen, als ze klaar was met werk en deze kant op ging. Kwart voor zes kreeg ik een appje en ik besloot toen, voor de afwisseling, toch maar een keer iets anders aan te trekken: zwarte Vans, dito baggy broek en shirtje, en daaroverheen een hemd, dat ik open droeg. Snel nog m’n tandengepoetst, lenzen in en een likje gel in m’n haar. Iets na zessen draaide ik de deur op slot.  

Paula zat op het terras te wachten. Alleen. En met een leeg glas voor haar. Alles aan haar voorkomen schreeuwde: een gigantisch montuur op haar neus, een hoofdpijn bezorgend, bijna fluorescerend gele jas en rode lippen. Zelf bleek ze een ingetogen, kalm meisje te zijn. Dat ze goed pissed was, liet ze me dus beheerst merken. Kalm liet ze me weten dat ze geghost dacht te worden, dat ze de ober al om de bon had gevraagd en me dus eigenlijk gewoon een ontzettende lul vond. Was ik toen ook wel een beetje, misschien. Dat het boetekleed me niet misstond, dat ik meerdere keren mijn excuses moest aanbieden en dat ik het komende kwartier lief en schuldbewust naar haar moest luisteren, wist ik. Paula was trouwens Spaans en ergens had ik verwacht dat dit geen issue zou zijn: zij zou vast ook te laat komen, sin problemas, toch?

Maar shit, volgende keer kom ik op tijd, echt…

Café40 was verrassend leuk. Vind het fijn als de bar een open ruimte is met hoogteverschillen, als mensen spelletjes spelen en het personeel me vriendelijk bejegent. We gingen boven zitten: een smal trappetje op en bijna stootte ik m’n hoofd aan een bizar laag plafond. Het was daar bloedheet en m’n shirt plakte nog aan m’n rug van de fietstocht. Hemdje ging dus al snel uit. We wurmden ons langs twee tafeltjes en even voelde ik me misplaatst groot: als Tom Waits in de videoclip van I don’t wanna grow up.

Het gesprek begon ze met een vraag: waarom geschiedenis? Begeesterd vertelde ik over leuke docenten op de middelbare, betoverende verhalen en een verlangen om de wereld wat beter te begrijpen. Dat daar een bepaalde levenslustige houding vanuit gaat. Haar antwoord was kil: zij hield niet van geschiedenis. Ook niet van aardrijkskunde, overigens. Schaamteloos vertelde ze dat ze niet op een kaart zou kunnen aanwijzen waar Rusland lag - oeff – en ze alles van deze vakken inmiddels was vergeten. Dat ze met zulke uitspraken de grenzen van mijn verdraagzaamheid opzocht, compenseerde ze met een lieve, leuke lach en meisjesachtig gefrunnik aan haar haar. Opnieuw verscheen Tom Waits ten tonele; dit keer met I hope that I don’t fall in love with you. Waar ik trouwens wel echt moeite mee had, was de bijna triomfantelijke manier waarop ze dit allemaal vertelde. Ze leek te zwelgen in haar onwetendheid.

Wat zij dan leuk vond? Kunst en dan vooral met heel veel kleuren. Opgewonden pakte ze haar iPhone erbij en liet ze foto’s van haar woonkamer zien; dit was de explosie waar ze het in de chat over had. Kleuren beurden haar op, vertelde ze, maken het leven wat brighter en onderdrukken de neerslachtigheid van het bestaan. Opeens werd ik me heel bewust van het feit dat ik Berghain zwart tegenover haar zat; m’n outfit paste beter bij een technobunker, dan een eerste date.

Misschien dat ik mijn ernstige uitstraling kon verdoezelen met wat kleurrijke verhalen over kunst; dat ze Yves Klein kende, sprak voor haar. Puntje voor Paula. Dat compenseerde voor de gebreken in haar algemene ontwikkeling, althans, compenseerde dat een beetje. Na mijn oratie over zijn blauwe revolutie, had ik het over Rotkho en hoe zijn kleurvlakken een eigen leven leken te leiden. Ze vond me een beetje show off, volgens mij. Fuck, waarom kan ik de neiging om m’n kennis te etaleren niet gewoon onderdrukken?! Ik besefte dat ik snel van dit pochpodium af moest en vroeg dus maar wat over haar werk.         

Omdat ze een Poolse collega had en niks, maar dan ook echt helemaal niks, van Polen wist, wilde ze dat ik wat over dit land zou vertellen; kon ze het daar volgende keer in ieder geval met haar collega over hebben. Wat ze dan specifiek wilde weten? Waar het lag. Top dit. 

Daarna vertelde ze dat ze ooit met school Auschwitz had bezocht, maar niet begreep waarom er zo veel kampen in Polen waren. Kijk aan, een goede vraag! Denk alleen niet dat deze uit haar interesse voortkwam, maar dat dit eerder haar manier was om mij weer op de praatstoel te zetten. Wilde nu eigenlijk even dat zij wat zou vertellen…

Afijn. Mijn tweede college dus. Ik grapte dat ik dit keer wel echt verwachtte dat ze stil was en ze vlijtig mee zou pennen, en legde vervolgens uit waarom Madagaskar en Siberië als deportatiebestemmingen afvielen. Man, wat hebben we het ook gezellig hier in Café40. Ze stak haar vinger op en zei overdreven ijverig: vergassen in Polen was dus een soort plan C.

Lesdoel behaald.

Inmiddels was het half 9 en ik gaf aan flinke trek te hebben. Vroeg haar of ze samen wat wilde eten of dat we het hierbij lieten. Ze vertelde dat ze wel even samen boodschappen wilde doen, maar dat het toch beter was daarna te splitsen. Ze had wat tijd nodig om alles te processen en vertelde dat ze snel attached raakte aan mensen, dus niet te lang wilde afspreken. Omdat aan alles te merken viel dat ze het doodeng vond me af te wijzen, toonde ik veel begrip: ja aha, ken het probleem, nee, ik snap het, was inderdaad erg gezellig. En nee, ik hoef geen boodschappen meer te doen. 

De manier waarop ze zich toen in haar verkeersregelaarsjasje wurmde, was vertederend. Als een beertje kroop ze in haar jas: arm schuin omhoog, om haar mouw eroverheen te trekken. Daarna haar andere arm. Yep, ze had echt een afschuwelijk hoog girl next door-gehalte. Ze volgde me het nauwe trappetje af en met een knuffel namen we afscheid.

Op de fiets naar huis zette ik Tom Waits op de shuffle. Spotify gaf me Had me a girl. Alle dames die hem hartenzeer hebben bezorgd, gaat hij in dit nummer langs. Mmh, had me a girl from Spain, but my love for her was in vain. Dan het refrein, als opmaat schraapt hij zijn plectrum van onder naar boven langs de snaren en daarna neuriede ik weemoedig met hem mee: And my doctor says I'll be alright. But I'm feelin blue.